Beren Saat: Tutti Frutti ile büyüdük de sapık mı olduk?
- 27.10.2013 09:16
Güzel oyuncu Beren Saat Hürriyet Pazar'dan Hakan Gence'ye röportaj verdi.. İşte o röportaj..
Kıyafetleri, duruşu, yeni projeleri hep merak konusu ama o mümkün mertebe konuşmak istemiyor, kendini uzun uzun anlatmayı sevmiyor. Son filmi ‘Benim Dünyam’ vesilesiyle buluştuğumuzda “Tek derdim, tek hayalim ölene kadar oyunculuk” dese de dekolte krizi çıkaranlara sansürün dozunu arttıranlara kendini rolüne kaptırıp sette şiddet uygulayanlara karşı lafını da sakınmadı
Kendinize sessiz bir yer bulun ve gözlerinizi kapayın. Bu karanlığa ne kadar dayanabilirsiniz? Bir dakika? Bir saat? 1880’de doğan Helen Keller, 68 yıl bu şekilde yaşadı. Siyah bizim için bir renkken onun için güçlü bir duygu oldu. Beren Saat, yeni sinema filmi ‘Benim Dünyam’da canlandırdığı Ela karakteriyle doğuştan kör ve sağır Helen Keller’ın hikâyesini beyazperdeye taşıyor.
Çift engeline rağmen Uğur Yücel’in canlandırdığı Mahir öğretmen sayesinde üniversiteye başlayan Ela, duymamasına rağmen konuşmayı öğreniyor. O da karakteri canlandırırken birçok konuda hayal dahi edemeyeceği farkındalıklar yaşadığını saklamıyor. Rolün zorluğunu “Altından kalkabildiysem izi kalacak bir rol oldu” diyerek vurguluyor. Yine de hafif bir tebessümle ekliyor: “Ama burası Türkiye. Her an rüzgâr tersine dönebilir.”
‘Aşk-ı Memnu’, ‘Fatmagül’ün Suçu Ne?’, ‘İntikam’ ve son olarak ‘Benim Dünyam’… Hepsi uyarlama işler. Ne çektim bu uyarlamalardan diyor musunuz?
- Hayır. Sanırım biz bu işe yeni yeni alışıyoruz. Eskiden de bir sürü hikâyeyi, romandan ya da filmden uyarlıyormuşuz ama haklarını ödemiyormuşuz. Oysa artık haklarını satın alıyoruz. Yine de “çalıntı ya da aynısını yapmışlar” tantanaları çıkıyor. Filmde canlandırdığınız Ela doğuştan kör ve sağır. Bu sebepten konuşamıyor da.
Onun hissettiklerini anlayabilmek için nasıl bir çalışma yaptınız?
- Çekimler başlamadan nasıl olabileceğini hayal bile edemiyordum. Gerçeği oynarken idrak etmeye başladım. Mesela metinde; “Senfonisini yöneten bir orkestra şefi gibi” diye bir cümle vardı. Yardım aldığım İşitme Engelliler Federasyonu Başkanı Ercüment Tanrıverdi ‘senfoni’ diye bir kelimelerinin olmadığını söyledi. Çünkü onlar için müzik yoktu. Müziği duyabilmenin bana nasıl duygu değişimleri yaşattığını ve müzik dolu anıları düşündüm ve sustum.
Hiç konuşmadan izleyiciye duygu aktarmak zor muydu?
- Filmde entresan şekilde kendini ifade etmenin tek yolunun konuşmak olmadığını anlıyorsun. Kendini son derece kuvvetle ifade edebileceğin mimiklerin ve ellerin olduğunu keşfediyorsun. İşin en zor yanı duyan biri olarak duymayan birinin seslerini taklit etmekti. O konuda Ercüment Tanrıverdi’nin yardımını aldım. Helen Keller’ın hikâyesi olduğu için çok fazla hedeften şaşmadım, bol bol videolarını izledim.
O videolardan çıkardığınız hayat dersleri oldu mu? - Kendi başarısını ve engellere karşı nasıl durduğunu anlattığı çok etkileyici bir konuşması var. Bizim hayatın içinde zafer diye addettiğimiz bir sürü şeye göre, onun hayatında aslında çok daha büyük bir zafer olduğunu görüyorsun. Bizim zaferlerimiz ne kadar anlamsız diye düşündünüz mü?
- Anlamsız demeyelim. Sonuçta herkesin kendi serüveni ve herkes kendi hayatının lideri. Hiçbir zaman insanların hedeflerini küçümsemem. Yalnızca bazı insanların savaşları çok daha büyük. Bu yüzden kazanımlarının adı gerçekten zafer!
Sağır ve dilsiz alfabesini gerçekten öğrendiniz mi? - Sahnelerdeki diyaloglar üzerinden bir sürü kelime öğrendim.
Her dilin bir ruhu vardır. Peki işaret dilinin ruhu neydi? - Anlatım çok net, bedeniniz üzerinden hissettiğiniz her şeyi dümdüz anlatmak üzerine bir dil. İma yok, laf sokma yok… Çok dürüst. Sadece dokunarak koca bir dünyayı anlamlandırmak ne kadar mümkün?
- Altı üstü bir rol oynadım diye ahkâm kesmek benim işim değil. Anlamaya çalıştığımda hayal gücümün çok ötesinde ve çok zor olduğunu tahmin ediyorum.
Ela’nın yaşadıkları aynı zamanda bir mucize gibi. Siz mucizelere inanır mısınız? - Kaderci, sadece inanmayı seçmiş, daha güçsüz insanların bazı şeyleri mucize olarak adlandırdığını düşünüyorum. Diğerleri onu güçlükleri olan bir yol veya mücadele edilecek bir hedef olarak görüyor. Ben mucize diyen tarafta değil, “Her şey başarılabilir, yeter ki istensin” diyen taraftayım
Öğrenmediği tek kelime ‘imkânsız’. Sizin hayatınızda imkânsıza yer var mı? - İmkânsıza inanmıyorum. İnatla yola devam eden bir tipim.
Aile sizin için ne demek? - Seni sen yapan her şey demek. Eğitimini nasıl değerlendirdiğin, görgün, sevebilme yeteneğin, hayatı nasıl algıladığın, ne kadar insan olduğun ailen demek.
Bürokrat şehri Ankara’da büyüyenler daha resmi daha mesafeli mi oluyor? - Hayır, aksine Ankara’da dostlukların daha derin ve konforlu, ilk aşkın daha yoğun halleri vardır.
30’a bir kala hayatın nasıl bir dönemindesiniz? - Güzel bir yıl oluyor benim için. Yıla ‘İntikam’la başladım tuttu, Oscar alan bir Disney filminde seslendirme yaptım burada da gişesi iyi oldu. Reklam filmimin grafiği iyi görünüyor. Saygı duyduğum bir yönetmenle bir film çektim, çok besleyici bir süreçti.
Dışarıdan çok kusursuz görünüyorsunuz. Hiç mi defonuz yok? - Vardır muhakkak ama onları anlatmak profesyonelliğe sığmaz.
Bağıra bağıra ağlıyorum” diyorsunuz. Neler ağlatır sizi? - Her şey. Çok güzel güler, çok güzel ağlarım. Saçmalaya saçmalaya dans ederim. Sinir uçları açıkta bir tipim. Bunlar da özgürlüğe dahil. Yalnız bunları küçük bir çevrede kontrollü olarak yaşıyorum. Çünkü artık korkuyorum.
Neden korkuyorsunuz? - Çapraz taktığım çantam gömleğimin bir düğmesini açtı ve çamaşırım göründü diye alkollü olmadığım bir gecede ‘dağıttı’ diye haftalarca haber olmak istemiyorum. Anladım ki bu kafalara laf anlatmakla zaman kaybetmek istemiyorum. Beni o çukura tekrar çekebilme ihtimalinden korkuyorum.
Gelelim aşka… - Spotlar işlerimle ilgili olsun diye bu defa gelmeyeceğiz aşka.
Bu sene İntikam’ın ikinci sezonu. Çok umutluydunuz. Aradığınızı buldunuz mu? - Bu sezon hesapta olmayan bir sürü şey yaşadık. Yönetmenimiz, senaristimiz, başrol oyuncularımızdan biri ve görüntü yönetmenimiz gitti. Teknik olarak her şey çok kolay başlamadı ama yerine oturdu. İşe yeniden başlıyor gibiyiz.
Nejat İşler gitti, Yiğit Özşener ve Alican Yücesoy geldi. Yeni oyuncular kadroya dahil oldu. Oyuncu değişimleri size nasıl yansıdı? - Yiğit, tecrübesiyle kolay adapte oldu. Çalışması çok rahat biri. Tilbe Saran annemi canlandırıyor. Geçenlerde bir kahvaltı sahnesi çektik. O an Tilbe Saran ile karşılıklı oynamak bir lütuf diye düşündüm
kinci sezon daha karışık bir olay örgüsüyle başladı. Sizce, izleyici zorlanır mı? - ABD’de de ilk bölümlerde biraz zorlanıp sonra bundan dersler çıkarıp sezon devamını ona göre kurguladıklarını biliyoruz.
Canlandırdığınız Yağmur karakteri hakkındaki eleştirilerin çoğu donukluğu üzerine... - Evet. Birinci sezona göre karakter daha zenginleşti. İlk sezon süper cool, çok sert, donuk ve katıydı. Bizim gibi fevri davranan Akdeniz insanı yapısına ve kadınlarına bu karakteri kabul ettirmek zordu. Ama benim için yeni bir şeydi. Yeni sezonda karakterin karşısına annesi çıktı. Annesi onun yumuşak karnı.
Dizide uçan tekmeler atıyorsunuz. Dövüş derslerine devam mı? - Aynen, devam! Başta daha zordu, artık alıştım. Ama aksiyon bir illüzyon. Bu kadar uzun dakikalarda aksiyon çekmenin yolunu keşfediyoruz. Bu yüzden bu proje riskliydi. O riski aldık ve yolumuza devam ediyoruz.
Yıllardır ekranda zengin adam, fakir kız ve onların aşkını izliyor, bir adım ötesine geçemiyoruz. Bunun sebebi izleyici talebi mi yoksa senaristlerin yetersizliği mi?
- Garanticilik hep var. Şimdi sansür denen bir şey de var. Bu da otosansüre dönüşmeye başladı ve yapacak bir şey yok. Tabii yönetmenin 5 günde 110 dakikalık bir işi çekmesi, oyuncunun günde 16 saat oynaması da bekleniyor. En hayran olduğunuz yabancı yönetmen veya senaristi alın, bu koşullarda daha vasat bir iş çıkarır. En hayran olunası oyuncu bile eline bir gün evvel aldığı senaryosuyla, üç saatlik uykuyla, 16 saattir çalışıyorken “bu da böyle olsun napalım artık” deyiverir kendi performansına.
Yorgunluk deyince hayatımıza ‘tükenmişlik sendromu’ kavramı girdi. Bu sendromun varlığına inanıyor musunuz? - Bir doktor bu tanıyı koyduktan sonra bir şey söyleyemem.
Sizin tükenmiş hissettiğiniz oldu mu? - Çok zorlandığım zamanlar oldu. Set ve ev arasında koştururken bazen özel bir hayatın kalmıyor.
Peki siz böyle bir sendroma yakalansanız… - Ben bırakıp kaçmazdım. Bu sadece mesleki bir şey de değil. Hayatın içinde de genelde bir şeyleri bırakıp kaçmıyorum. Yapılacak her şeyi sonuna kadar deniyorum. Tabii burada bahsettiğimiz bir hastalıksa bunu yapmayanı da suçlayamam. Önce insan gelir.
Son dönemde konuşulan diğer şey de dizi oyuncularının rollerine kendilerini fazla kaptırması. Bundan da Eric Morris tekniği sorumlu tutuluyor. Siz kendinizi hiç Aşk-ı Memnu’daki Bihter veya İntikam’daki Yağmur gibi hissettiniz mi?
- Öyle bir şey yok! Sette şiddet uygulayıp sonra bu bir teknik diyemezsiniz. Hepimiz insanız, ilk yıllarda sinirlerimin bozulduğu zamanlar oldu ama kimseye zarar vermedim. Yıllar önce ‘Hatırla Sevgili’yi çekerken bir günümü rol gereği sette ağlayarak geçirdim. Sonrasında da ağlama krizine girdim. Setten çıktıktan sonra da ağlamaya devam ediyordum. Trafik çevirmesine girdim. Beni sarhoş zannettiler. Çünkü kendimi susturamıyordum.
Sizi tanımadılar mı? - O zaman polislerin tanıyacağı kadar meşhur değildim. İnsanın bazen kontrolden çıktığı zamanlar oluyor. Yalnız bence oyuncular da buna teşne.
Nasıl yani? - O adrenaline müptelayız. Zaten travmaları olmayanlar bu yola girmiyor. Ama eline bu şans geçmişken etrafa eziyet etmek yerine kendilerini bu meslekle tedavi etmeyi öneririm. Travmaları malzeme yapmayı anladığınız gün “İyi ki yaşamışım bunu” deyip barışıyorsunuz kâbuslarınızla.
Siyasete kafa yorar mısınız? - Birileri bizim adımıza konuşup yorum yapıyor. Bu da tabii beni ilgilendiriyor.
Twitter kullanmıyordunuz. Ama Gezi Park’ı olaylarında ilk kez Twitter’a girdiniz. O süreç sosyal medyaya bakışınızı değiştirdi mi? - Twitter’a girdiğim gün polis şiddetinin başladığı gündü. Sonradan kontrolsüz olduğu itiraf edilen o durum yakışık almadı. İnsani, medeni ve demokratik değildi. O gün yaşanmasaydı işler bu kadar kızışmayacaktı. Sonunda “İnsanlar ne oluyor yahu” dedi. Bu da haklı bir tepkiydi. Nihayet bir ses çıktığı için mutlu oldum.
Ekrandaki sansür, otosansür sizi ürkütüyor mu? - Arada sıkışıp kalmış bir nesiliz. Biz çocukken ekranda ‘Tutti Frutti’ vardı. Sağ tarafa bir nokta gelir ve erotik yayın başlardı. Ve hiçbirimiz sapık olmadık. Haber öncesi kuklalarla siyasilerin eleştirileri yapılırdı. Bugün geldiğimiz noktada karikatür dergileriyle uğraşmak, televizyonda elimize şarap kadehi alamamak gibi şeyler bizim jenerasyonu sıkıştırıyor.
Ne umduk ne bulduk!” mu diyorsunuz? - Çocukken daha farklı bir ülkede yaşayacağımızı düşünüyorduk. Şimdi ekranda aile yapısı diye bir şey tutturuldu. Oysa ben ergenliğimin başladığı yıllarda ilk içkiyi ailemle içtim. Abim ve beni, neyin ne olduğunu anlamamız için ilk önce babamız sarhoş etti. Hiç sokaklarda sarhoş süründüğümü bilmem
Ya da ekranda bir sevişme, öpüşme sahnesi varsa annemle babam panikle kanalı değiştirmezdi. Bana hiçbir zaman “Seni leylekler getirdi” demediler. Bu konuda gerçekçiydik. Neyin ne olduğunu çocukluktan beri biliyorduk.
Uğur Yücel sizinle çalışmaya karar verdiğinde şöyle bir tepki aldığını söylüyor: “Yarışmadan gelmiş bir star… Dindar bir kasabaya dekolteyle gelmiş, bende aynı dinin mensubu bir keşiş olarak bu kıza kucak açmışım gibi bir kaygı vardı”… Oyunculuk kariyerinizde yarışmadan geldiğiniz için çok ön yargıyla karşılaştınız mı?
- O hep var, yapılacak bir şey yok. Hayat öyle gelişti. Yarışma benim seçimim ama konservatuvara gidememek benim seçimim değildi. Hayat size bir yol sunuyor siz de o yolda seçimler yaparak kendi yolunuzu bulmaya çalışıyorsunuz. Aşk-ı Memnu yerine beni o projeye başlatmayacak kadar iyi bir film teklifi gelse belki sinema filminde rol alacaktım. Kariyerim başka bir yöne gidecekti ve o mahalle bana başka bir şey söyleyecekti.
Peki bu mahallenin sizinle alıp veremediği çekememezlik mi? - Hayır, önyargı.
Hâlâ bu önyargının sebebi ne? - Bu benimle değil, kişilerin zihinsel duvarlarıyla ilgili, Ayrıca oyunculuğun aristokrasisi olduğunu düşünmüyorum ki ben avam sınıfta olayım.
İşletme okurken oyunculukta bu noktaya geleceğinizi hayal eder miydiniz? - Bu kadar hızlı olacağını tahmin etmiyordum ama oyunculuk çocukluk hayalimdi. Sanırım insan ne meslek yapacağını çocukken biliyor.
Risk almak, şans, seçimler kariyerde etkili… Peki, güzellik? - Sen ne yaparsan yap kameranın seni sevmesi gerekiyor. Bunu yadsıyamam.
Masum görünürken birden çok seksi bir kadına dönüşebiliyorsunuz… - Her şey, herkesin içinde var. Sadece oyuncular keşfetmeye biraz daha fazla kafa yoruyor diyelim.
Anketlerde Türkiye’nin en güzel, en seksi kadını seçilirken güzellik sorularını hep geçiştirdiniz. Sizin için bir önemi yok mu? - Burası Türkiye! Zamanında Ahmet Mete Işıkara’nın ülkenin en seksi erkeği seçilmişliği var. Neye göre, kime göre güzellik? O sene kim popülerse o listeden çıkıyor. Bunlara neden kapılayım?
Genç yaştan beri şöhretsiniz. Hiç işin büyüsüne kapıldığınız oldu mu? - Zorlandığım zamanlar tabii oldu. İnsan bu tip şeylerin çözümlerini kendi içinde buluyor. Televizyonla tanındığınızda ünlü olma durumunu çok hızlı yaşıyorsunuz. Bu yüzden sapıttırmaya çok yatkın bir şey. Benim için şöhret artık aileden biri gibi. Hayatıma geldi ve beraber yaşayıp gittik.
Magazinde hakkınızda çıkan haberlere alıştınız mı? Yoksa bıçağın kemiğe dayandığı oluyor mu? - Tabii oluyor. Çünkü bu ülkede bazen insanların sınırlarını zorluyoruz. Aslında benim hayatın içinde hep sınırlar konusunda sıkıntılarım oldu.
Ne gibi sıkıntılar? - Sempatik bir çocuktum. Herkes yanaklarımı sıkıştırır, öperdi. O zaman da alanıma girilmesini sevmezdim. Şimdi de bir mikrofonun burnumun ucuna girmesini sevmiyorum.
Bir süredir dekolte mevzusu konuşuluyor. Sizin ekranda dekolteye bakışınız ne? - Bu durum dekoltenin giyen için değil ona bakan için tehlikeli olduğunu düşündürdü. Kötü niyetli bir gözün bakmasını zaten dekoltenin sahibi istemez.
Bir gün sizin dekolteniz birilerini rahatsız ederse… - Ne tepki vereceğim o anın şartlarına bağlı. Yalnız özgürlüğümün kısıtlandığı her noktada sert tepkiler veririm.
Türkiye’de kadın olmak zor mu? - Çok… Yalnız temel sıkıntı kendini özgür zanneden kadınların kafalarındaki özgürlük fikrinin dar olması. Sıkıntı erkeklerin kural koymasından başlayıp kadınların kendisini özgür sanmasıyla devam ediyor.
Nasıl yani? - Kendilerini özgür zanneden kadınlar özgür değil çünkü kafalarındaki özgürlük, çerçeveli bir özgürlük. Bu yüzden onların özgürlükten anladığıyla benim anladığım aynı şey değil.
Sizin özgürlükten anladığınız ne? - Türkiye’den batıya doğru birkaç ülke sonra başlayan kadınların hali.
Siz ne kadar özgürsünüz? - Tamamen özgürüm. Her şeyi ve yaşadığım hayatı kendim seçtim. Alanımı kendim belirliyorum. Mutsuz olduğum hiçbir yerde durmuyorum.
Kadının kadından çektiği oluyor mu? - O da ayrı bir dert. İşin dedikodu ve magazin kısmında da kadın tavırları zaman zaman çirkin.
Siz bu konuda çektiniz mi? - Kendimden yaşça büyük kadın oyuncuların gazetede, oynadığım bir projeyle ilgili yorumlarını gördüğümde “Ben 20 sene sonra, genç bir kız rolü oynayıp altından kalkmaya çalışırken, bir sabah magazin ekine spot olmak için böyle bir şey yapmayacağım” diyorum.
